روزنامه کیهان روز شنبه 26 آبان ماه

یادداشت روز

افعی بی دندان

 

1.      دولت آمریکا از دست دولت جمهوری اسلامی بشدت عصبانی است.

2.      دولت آمریکا توان انجام دادن اقدامات خصمانه فراوان –از انزوا تا تحریم و اقدام نظامی-  علیه دولت جمهوری اسلامی ایران را دارد.

عبارتهای بالا، دو گزینه مهم مطرح در سپهر سیاسی امروز ایران هستند، به گونه ای که در کنار موضوعات بسیار مهم و حیاتی داخلی همچون رشد اقتصادی، گسترش عدالت اجتماعی و پیشرفت علمی و اخلاقی، از سوی بعضی جریانهای سیاسی به عنوان عناصر تاثیرگذار در انتخابات پیشرو          –هشتمین دوره مجلس شورای اسلامی- مورد توجه قرار گرفته اند و به اتکای جمع دو گزینه مزبور تلاش صورت می گیرد تا اوضاع کشور «ویژه و بحرانی» جلوه داده شود و طبعاً مقصر این وضع هم، جریان رقیبی که در حاکمیت قرار دارد، معرفی گردد.

این نوشتار در مورد صحت گزینه نخست، بحث چندانی ندارد و علاوه بر پذیرش، آن را از بزرگترین افتخارات نظام جمهوری می داند که در دوران سیاه حاکمیت ابرقدرت امریکا و ستم بی حساب که از ناحیه ان بر کل بشریت و ملتهای مسلمان رفته است –و همچنان می رود- همواره اسباس نارضایتی و خشم فرعونهای مستقر در کاخ سفید بوده است. یاد شهید مظلوم دکتر بهشتی به خیر باد که جمله جاودانه اش را از کتاب هدایت وام گرفت و فرمود: ای امریکا، از دست ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر. عصبانیت امریکاییهای زورگو از نظام اسلامی در ایران دو وجه دارد: یکی، خارج ساختن بخشی از حساس ترین و غنی ترین سرزمینهای جهان در قلب جهان اسلام و محل اتصال سه قاره جهان از دسترس منافع نامشروع سلطه گران بین المللی، و دیگر ویژگی الگوسازی ملت بزرگ ایران برای ملتها و دولتهای دیگر اعم از مسلمان و غیر مسلمان در تمام نقاط دنیا. اوضاع جهان اسلام، خاورمیانه، آمریکای لاتین، آفریقا، آسیای میانه و جنوب آسیا و حتی بخشی از اروپای امروز در جهت خلاف مطامع کاخ سفید رقم می خورد و سردمداران ان این همه را از چشم جمهوری اسلامی می بینند. کافی است به عنوان مثال رخدادهای پرونده فعالیتهای هسته ای ایران و ادعاهای گزاف کاخ سفید را تا مرحله تغییرات گسترده در متن پیمان منع گسترش سلاحهای هسته ای مرور کنید و سپس به یاد بیاورید کشورهایی همچون عربستان سعودی و امارات متحده عربی هم امروزه از حرکت به سوی کسب فناوری صلح آمیز هسته ای سخن به میان می اورند. اما درباره گزینه دوم که لب لباب ادعاهای مدعیان شرایط ویژه و بحرانی برای کشور و ملت ایران است، حرفهای جدی وجود دارد. پذیرش چنین داعیه هایی در دو دهه قبل شاید ممکن می نمود و نمونه های عینی قابل ارائه ای وجود داشت تا اثبات کند که مثلاً آمریکا می تواند علیه نظام نوپا و انقلابی ایران اجماع جهانی سامان دهد و یا تحریم اقتصادی اعمال کندو یا دست به اقدام نظامی –گسترده یا محدود- بزند و همه اینها به هر تقدیر برای ملت ایران زحمت و دردسر درست خواهد کرد اگر چه در همان زمان هم مردان مردی به رهبری خمینی بزرگ (ره) بودند که آن هیمنه را به هیچ بگیرند و به مدد شجاعت و بصیرت برخاسته از ایمان فریاد سردهند: آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند و بر این واقعیت تاکید بورزند که آمریکا هرچه از دستش برمی آمد علیه ایران انجام داده است و انچه انجام نداده به دلیل آن است که قادر به انجام آن نبوده است. اما در شرایط امروز صحت این گزینه از اساس زیر سوال است. به این معنا که اگرچه از زاویه درد هوشیاری    ویژه یک ملت و نظام پیشرو و صاحب حیطه نفوذ و پیام جهانی مانند ایران، حتماً می بایست مراقبت از تمامی تحرکات و دسیسه چینی های آمریکا و صهیونیسم در همه صحنه ها بدون سستی و تعطیلی در دستور کار باشد اما در مقام یک تحلیل واقع بینانه و متکی بر عینیات باید دانست و توجه داشت که دولت آمریکا قادر به انجام هیچ گونه رفتار خصمانه موثر علیه ایران نیست.

ناتوانی کاخ سفید در این زمینه دو دلیل دارد:

دلیل اصلی و عمده، قدرت روزافزون و روبه گسترش ملت و نظام اسلامی ایران است. مولفه هایی همچون رهبری واجد بالاترین صلاحیت های بشری اتحاد کم نظیر ملی و مذهبی میان اقوام و گرایشهای مختلف ملت ایران جمعیت فراوان با اکثریت جوان و شاداب و سطح بالای توان علمی و تکنولوژیک، ذخایر خدادادی غنی، قدرت بالای لجستیکی و تاکتیکی در نیروهای دفاعی، اقتصاد روبه رشد و قوی، موقعیت بی نظیر ژئواستراتژیک، و نفوذ گسترده معنوی و سیاسی در سطح منطقه و جهان از جمله عوامل قدرت ایران اسلامی هیتند که بیان نمونه هایی از هر یک بیرون از حوصله این نوشتار است. اما دلیل دوم، ضعف مفرطی است که بر تمامی ساختارهای حاکمیت امریکا غلبه کرده و مانند سرطانی بدخیم، پیکره این غول دوران مدرن را با شتاب ذوب می کند. بیداری و مقاومت ملتها و دولتهای مستقل و تصمیم گیریهای غلط و ابلهانه حاکمان کاخ سفید و عوامل فراوان دیگری در این پروسه دخیلند و برای هر یک درجه ای از تاثیر را می توان در نظر گرفت اما اصل ماجرا قابل انکار نیست. به صحنه های مربوط به پرونده هسته ای ایران نگاه کنید. تا همین سه چهر سال قبل امریکا براحتی قادر بود در گزارشات و تصمیمات همه ارکان آژانس بین المللی انرژی اتمی تاثیرات       سرنوشت ساز بگذارد و امروز تنها می تواند علیه مدیر کل آن تبلیغات رسانه ای راه بیندازد، طی یکی دو سال گذشته کاخ سفید این اندازه از توان چانه زنی و امتیازدهی را داشت که اجماعی –ولو نیم بند- علیه ایران در شورای امنیت شکل بدهد و قطعنامه ای –ولو بی خاصیت- از آن بیرون بکشد. اما در ایام اخیر، درست زمانی که برای قطعنامه سوم دست و پا می زند رییس جمهور روسیه و وزیر خارجه اش امریکا را از تهدید ایران برحذر داشته اند در همین ایام چین وزیر خارجه اش را راهی ایران کرده تا درباره موضوعات –عمدتاً اقتصادی- مورد علاقه دو طرف به رایزنی بپردازد و این همان چیزی است که گلایه شدید و علنی نیکلاس برنز معاون رایس را به دنبال داشت. در سطح اروپا این ساموئل بودمن وزیر انرژی امریکا بود که چند روز پیش در مصاحبه مشترک با وزیر صنایع ایتالیا از تداوم روابط تجاری ایران و ایتالیا و اینکه ایتالیا در میان اتحادیه اروپا شریک تجاری شماره یک ایران است ابراز نگرانی کرد. پاسخ این گلایه را پائولو اسکارونی مدیر عامل شرکت نفت و گاز «انی اسپا» یکی از فعالترین شرکتها در حوزه های نفتی ایران به نحوی داد که به تمسخر بیشتر شبیه بود. اسکارونی به فایننشال تایمز گفت: ما به هر تحریمی که سازمان ملل علیه ملت ایران اعمال کند احترام می گذاریم اما قصد خروج از ایران را نداریم و به قراردادهایمان با این کشور عمل خواهیم کرد.

و در داخل امریکا مایکل مک کانل رییس سازمان اطلاعات ملی این کشور در جمع خبرنگاران هشدار داد که اگر هر کسی یا هر نهاد دولتی (مثلاً دیک چنی) بخواهد از گزارش محرمانه او درباره وضعیت امنیتی ایران سوء استفاده کند استعفاء خواهد کرد. اوضاع وخیم امروز کاخ سفید در میان    هم پیمانان نزدیک، دوستان قدیمی و مطیع و حتی کارمندان خودش بی شباهت به ان افعی بی دندانی نیست که شاعر ایرانی بازیچه دست کودکان تشبیه می کند.

 

ناصر بهرامی راد